Gewoon wat rond rijden..

Ashitaka zat op Yakul. Het grote hert rende erg hard en Ashitaka liet het langzaam aan halt houden toen hij de donkere lege plek ineens voor hem zag. Yakul briestte eens en stond uiteindelijk stil. Ashitaka keek in het rond en zijn ogen werden even groot. ''nu snap ik pas echt waarom de goden kwaad zijn geworden..'' zei Ashitaka met een zucht en hij liet Yakul door stappen. Ashitaka keek onder tussen omzich heen naar de dode resten van bomen en de dode donkere grond. Yakul bewoog zijn kop af en toe wat onrustig. Het dier voelde zich niet bepaald veilig op deze plek en Ashitaka had ook zo zijn bedenkingen. Hij was wel voorzichtig met waar hij kwam. Hij wist hoe de goden deze dagen konden zijn.

Jake keek naar rond, wat ooit het woud was was nu één verwoestte zooi. Het leek nergens meer op. Alle goden hadden wraak genomen op Iron town maar toch, ze waren terug gekomen. Jake zuchtte. Tot z'n oren een geluid opvingen, hij hoorde het niet iedere dag maar toch herkende Jake het. Het waren rendierhoeven, of in elk geval van een gehoefd dier. Hij spande zijn spieren aan voor de aanval, mocht dat nodig zijn.

Yakul liep nog steeds rustig rond maar ineens stopte het dier. Ashitaka keek verbaasd op. ''wat is er Yakul?'' vroeg Ashitaka zacht. Het dier spitste zijn oortjes en ze bewogen een paar kanten op. Ashitaka keek aandachtig in het rond en schuin achter zich verderop merkte hij ineens een schim op. Het dier leek zelfs van een afstand al groot. ''een god..'' mompelde Ashitaka verbaasd. Hij had niet zo snel verwacht er hier één tegen te komen. Yakul stampte een keer met zijn hoef op de grond. ''rustig Yakul, als we respect tegenover hem tonen dan laat hij ons misschien met rust..'' zei Ashitaka. Hij hoopte dan ook echt dat de god hen niet zou doen. Hij liet Yakul dan ook weer stappen en wachtte af wat de reactie van de god zou zijn.

Jake snoof. Hij hoorde de woorden van de mens tegen zijn dier. Hij stapte een stukje naar voren. Deze mens zou het woud vast niet kwaad doen, maar je moest altijd rekening houden met een mogelijke aanval op het woud. De wolf stapte iets dichterbij maar toch bleef hij op afstand.

Frieda kwam aanrennen met Kiri op der schouder.
Ze rende op handen en voeten, stopte vlak voor een vage jongen op een rendier en keek hem vragend aan.
Frieda was altijd al nieuwsgierig geweest naar mensen, al wist ze dat het slechte wezens waren en wouw ze hun het liefste allemaal dood zodat zij en de andere goden rustig verder konden leven.
Ze keek de jongen aan en keek toen opeens om, naar Jake en glimlachte even.

Ashitaka keek even vanuit zijn ooghoeken richting de wolf en zag dat die voorzichtig wat dichterbij kwam. Ashitaka liet Yakul rustig door stappen waardoor ze steeds verder van de wolf gingen. Ineens stond Yakul stil en Ashitaka keek verbaasd op. Voor hem zag hij een meisje op handen en voeten staan en ze had een dier op haar schouder. Ashitaka keek even vaagjes maar had al meteen zo'n voorgevoel van dat ze een kind van een god was, aangezien haar uiterlijk en manier van doen er nogal op leek. Voorzichtig stapte hij van Yakul af en hield de teugels vast. Het meisje zag er nog jong uit. Minstens twee of drie jaar jonger dan hij. Hij keek haar rustig aan maar hij deed het lapje voor zijn mond en neus nog niet af. Toch glimlachtte hij lichtjes ookal kon ze dat niet zien. Toch hadden zijn ogen al een uitdrukking van dat hij haar niets zou doen.

Frieda keek in Ashitaka's ogen en kreeg een klein grijnsje p haar gezicht. Met wat moeite probeerde ze op haar benen te staan, net als het mens voor haar en uiteindelijk lukte het haar. Ze keek nieuwsgierig naar Yakul en toen weer naar Ashitaka ,,Wie ben je..?" vroeg ze nieuwsgierig, ze had al wat vaker mensen gezien, maar had nooit de kans gehad met ze te praten.
Kiri keek Ashikita ook niewsgierig aan en begon zachtjes te spinnen.

Ashitaka keek naar het meisje en zag haar met wat moeite ook op twee benen staan. Ashitaka hoorde vervolgens haar vraag en hij deed het doekje voor zijn mond en neus weg. ''Ashitaka.. Krijger van het dorp Emishi..'' zei hij en hij boog kort en beleefd voor haar waarna hij rustig weer recht ging staan. ''en jij?'' vroeg hij rustig. Hij keek haar met een lichtte glimlach aan en richtte zijn blik voor even op het dier op haar schouder. Dit meisje was teminste niet zo wantrouwend als Rose was geweest in het begin. Ze was dan ook nog jong dus misschien lag het daar aan.

Frieda was ngo jogn en had niet vaak mensen gezien en al helemaal nooit met ze gepraat.. Ze kende mensen alleen van verhalen.. ,,Mijn naam is Frieda.." zei Frieda zacht, daarna wees ze naar Kiri en zei ze: ,,Dit is Kiri, mijn zusje.." ze grijnsde even.
Na een tijdje naar Ashitaka en Yakul gekeken te hebben en ze te hebben bestudeerd, dacht ze even diep na ,,Hoor jij bij de mensen die ons woud verwoesten..?" vroeg ze twijvelend, ze keek even naar Ashitaka, hij zou toch niet een van de slechte mensen zijn..?

Ashitaka keek nog steeds rustig naar haar en hoorde hoe ze zich en haar kat voorstelde. ''oke dan, aangenaam Frieda en Kiri..'' zei hij rustig en hij knikte een keer. Hij liep rustig wat dichter naar haar toe en aaide Kiri voorzichtig. Dat ze Kiri als een zusje zag was voor hem al helemaal het bewijs dat ze een goden kind was. Hij hoorde plots haar vraag en hij zuchtte eens diep. ''nee ik ben niet een van hen, ik zou het woud nooit willen verwoesten'' antwoorde hij rustig en hij meende dan ook echt wat hij had gezegt. Hij zou het woud nooit kwaad willen doen.

Frieda keek heel even wantrouwend naar Ashitaka toen hij Kiri probeerde te aaien, maar Kiri lie thet toe dus deed Frieda dat ook maar..
Toen Ashitaka net tegen Frieda had gezegt dat hij het woud nooit pijn zou doen glimlachte ze van opluchting.
Ze keek Ashitaka onderzoekend aan, velen van de goden beschreven mensen als gemene wezens die de natuur verwoestte en totaal geen respect hadden voor de wezens die er leefden.. En het leek er helemaal niet op dat Ashitaka zo was, ze keek hem even verward aan maar zei niks..

Ashitaka merkte dat Kiri het rustig toeliet en hij glimlachtte even. Hij stopte toen maar met aaien want misschien voelde Frieda zich er ongemakkelijk bij als hij dicht bij kwam staan. Hij deed dan ook weer een paar stappen naar achteren en keek even in het rond. Hij keek toen even naar Yakul die rustig wat in het rond aan het kijken was. Ashitaka merkte toen de verwarde blik van Frieda en hij glimlachtte even vaagjes naar haar. ''ik snap dat je nogal verward bent, dat is logisch door wat er allemaal is gebeurd..'' zei Ashitaka met een zucht. Hij keek dan ook even naar de dode grond. Hij was dan geen kind van een god of een god zelf, maar ook hij had er moeite mee om deze plek zo kaal te zien in plaats van dat er allemaal mooie bomen stonden.

Frieda was eigenlijk best opgelucht toen Ashitaka een paar stappen naar achteren deed, al liet ze het niet merken. Ze keek Ashitaka even aan en keek toen om zich heen. ,,Waarom verwoesten de mensen het woud..?" vroeg ze zacht en ze keek naar de grond.
Ze had zich dat al jaren afgevraagd, ze kon zich gewoon geen reden bedenken om het woud te verwoesen.. Het was een huis van haar en haar familie.. Waarom moesten die slechte mensen het woud zo nodig verwoesten..? Konden ze niet gewoon weggaan en haar en de andere goden met rust laten..?
Ze keek Ashitaka even aan, haar ogen waren waterig, maar ze liet niks merken.

Ashitaka hoorde haar vraag en zuchtte eens diep. ''ze hebben het hout van de bomen nog voor hun huizen, meubels en andere werkzaamheden. Ze gebruiken het ook als brandstof voor hun machine's'' legde Ashitaka uit en hij aaide Yakul even over zijn hals. Het hert briestte eens en duwde zijn snuit tegen Ashitaka's zij. Ashitaka grinnikte even zachtjes en keek weer naar Frieda.

,,Kunnen ze dat niet ergens anders vandaan halen..?" vroeg Frieda verbaasd. Ze liep langzaam op een bessen struik af, maar ze bleef Ashitaka aankijken, er was haar verteld dat mensen niet te vertrouwen waren, dus ze kon niet voorzichtig genoeg zijn. Heel voorzichtig plukte ze wat bessen van de struik.
Ze gaf er 1 aan Kiri en at een paar zelf op, voorichtig liep ze weer op Ashitaka af en stak ze haar hand met een paar besjes er in uit ,,Wil jij er ook 1tje..?" vroeg ze zacht.

Ashitaka hoorde haar vraag en schudde zijn hoofd één keer. ''nee.. Iron town staat op een eiland en dit woud is het enigste wat binnen handbereik is voor hun.'' zei Ashitaka met een zucht. Hij volgde haar bewegingen met zijn ogen en zag hoe ze wat bessen van een struik plukte en even later wat aanbod aan hem. ''bedankt maar nee..'' zei hij en hij glimlachtte even vaagjes. Hij had nu toch het idee dat het meisje het nog niet helemaal vertrouwde. Wat natuurlijk wel terecht was eigenlijk. Hij liep dan ook richting Yakul en steeg weer op. Hij keek haar aan en keek vevoglens even omzich heen. ''het lijkt me beter dat ik ga, tenzij je liever hebt dat ik nog blijf..'' zei Ashitaka terwijl hij onder tussen het doekje al weer voor zijn mond en neus deed.

Frieda zei niks, ze vertrouwde hem niet helemaal, maar was wel niewsgierig naar mensen... Ze begreep haar eigen nieuwsgierigheid niet.. Waarom zou ze nieuwsgierig zijn naar iets waarvan iedereen zegt dat ze toch slecht zijn..? Ze keek even naar Ashitaka, hij had zijn doekje alweer om gedaan. Ze twijvelde even over wat ze zou zeggen.. Maar na een tijdje zei ze: ,,Als je gaat.. Kom je dan nog een x om me over de mensen te vertellen..?" vroeg ze twijvelend, ze wist niet waarom, maar dankzei Ashitaka werd ze steeds nieuwsgieriger naar mensen, omdat ze er achter was gekomen dat er een mens was die wel goed was..

Ashitaka keek haar weer aan en luisterde naar haar vraag. Hij deed zijn doekje weer naar beneden en zuchtte eens diep. Blijkbaar was ze wel nieuwschierig. Misschien kon hij dan ook maar beter nu alles vertellen dan dat later te doen. Hij wist namelijk niet of het goed was om steeds maar contact te blijven houden. Want ondanks haar nieuwschierigheid kwam ze bestwel twijfelend over en dat maakte Ashitaka een beetje nerveus. ''nou.. ik kan het je nu ook vertellen, als je me zegt wat je wilt weten.'' antwoorde hij rustig.

,,Uuhm.. Zijn er meer mensen zoals jij..?" vroeg ze ,,Mensen die van de natuur houden..?"
Ze dacht even na, of ze deze vraag moest stellen, ze zat vaak bij het meer en had eens in haar spiegelbeeld gekeken, het viel haar op dat ze niet op de goden leek en ook neit op de dieren en toen ze Ashitaka zag, schrok ze van de gelijkenissen. Ze nam even een vlinke hap lucht en vroeg toen zacht: ,,Ben ik een mens..?"

Ashitaka luisterde naar haar vraag en knikte dan ook gelijk één keer. ''ja de mensen van mijn dorp hebben respect voor de natuur en natuurlijk de goden, we gebruiken af en toe een boom maar we proberen dat zo veel mogelijk te vermijden'' antwoorde Ashitaka. Hij merkte ineens dat het leek alsof Frieda ergens geschrokken van was en hij steeg dan ook af. Hij hoorde haar vraag en hij zuchtte dan eens diep. Hij wist niet goed of hij het moest vertellen maar het leek hem wel het beste. Hij liep naar haar toe en deed zijn kap af zodat zijn donkere haar ook helemaal zichtbaar was. ''ja.. je bent een mens..'' antwoorde hij en hij keek haar serieus aan.

Frieda was een beetje geschrokken van zijn antwoord.. Ze had altidj gedacht dat ze een god was of misschien een veel te groot dier.. Ze deed een klein stapje naar achteren en keek Ashitaka weer aan. Geen dier, geen god.. Maar een mens, waarom hadden de goden haar dat nooit vertelt..?
Met moeite lukte het haar een klein glimlachje op haar gezicht te toveren ,,Bedankt dat je mijn vragen hebt beantwoord.." zei ze zacht en ze keek hem even aan.

Ashitaka keek haar nog steeds met een serieuze blik aan en hoorde haar antwoord. Hij knikte even en glimlachtte lichtjes terug. ''geen probleem..'' zei hij rustig en hij keek even in het rond. Hij wist niet echt wat hij verder nog moest zeggen en hij zuchtte dan ook eens diep. Yakul keek rustig naar Frieda en Ashitaka en brieste eens. Het hert stampte vervolgens eens met zijn hoef op de grond en Ashitaka keek even naar Yakul. Hij glimlachtte lichtjes en hij richtte zijn blik vervolgens even naar de lucht. De lucht begon al wat te verkleuren wat betekende dat de avond eraan zat te komen.

Frieda keek ook even naar de lucht en stopte 1 van haar besjes in haar mond. Ze wist niet echt meer iets om te zeggen.. Misschien kon ze beter even weg gaan.. Ze keek Ashitaka even aan ,,Sorry.." zei ze zacht ,,Ik moet even alleen zijn.." ze ging langzaam weer op haden en voeten staan en keek hem nog even aan, ze wouw bijna zeggen dat ze elkaar nog wel zouden zien, maar dat was waarschijnlijk niet zo dus ze hield haar mond maar.

Ashitaka richtte zijn blik weer even op haar en hoorde haar woorden. Hij knikte even. ''dat begrijp ik'' zei hij rustig en hij liep richting Yakul. Hij deed zijn kap op en pakte de teugels goed vast. ''misschien zie ik je nog wel eens..'' zei hij tegen haar en hij glimlachtte even lichtjes. Hij wist niet zeker of dat ook echt zou gebeuren maar hij was ook niet van plan om voor goed afscheid te gaan nemen. Hij deed daarna zijn doekje weer voor zijn mond en neus en dreef Yakul aan. Yakul begon te draven en ging langzaam aan steeds harder. Uiteindelijk verdwenen ze dan ook uit het zicht.

Frieda keek Ashitaka na, ze dacht nog even na over wat hij zei.. Hij had de woorden uit haar mond gehaald, ze grijnsde even en keek naar Kiri, die ach miauwde ,,Ik weet het.." antwoorde Frieda ,,Het maakt niet uit dat ik een mens ben, ik blijf mezelf.." en op handen en voeten rende ze weg.

[uit de topic]